Często wydaje nam się, że polska kuchnia jest mało zróżnicowana. Fascynuje nas odmienność sztuki kulinarnej Prowansji i Normandii czy Sycylii i Toskanii. Wiemy też, że regiony kulinarne południa i północy Niemiec są bardzo odmienne. Na tle Francji i Włoch polska kuchnia wydaje się na pierwszy rzut oka mało zróżnicowana geograficznie. To oczywiście błędne przekonanie, wywołane przed dziesięciolecia zaniedbań i brak dostępu do podstawowych produktów kulinarnych. Prawdziwa polska kuchnia należy do najbardziej zróżnicowanych na świecie. Regiony kulinarne Polski cechujące się znaczną odrębnością to zwłaszcza Karpaty (kuchnia góralska, łemkowska i podkarpacka), Górny Śląsk, południowe i północne Kresy (kuchnia lwowska i wileńska). Także centralne krainy historyczne Polski – Mazowsze, Wielkopolska, Kujawy i Małopolska – posiadają własne, odrębne tradycje. Całkiem odmienna jest przecież kuchnia warszawska, krakowska, poznańska czy łódzka.
Kuchnia zachodnich regionów Polski pełna jest wpływów niemieckich. Górny Śląsk, Wielkopolska, Mazury i Pomorze Gdańskie mają wiele podobieństw. Oczywiście zachodzą między nimi znaczne różnice, zwłaszcza kuchnia śląska jest diametralnie odmienna od kresowej czy środkowopolskiej. Wszystkie te regiony kulinarne łączy jednak upodobanie do dań z ziemniaków, drobiu i modrej kapusty. Wielkopolska i Kaszuby to najlepsza na świecie gęsina, a także dorównujące francuskim kaczki. Drób podaje się tu często z mącznymi pampuchami oraz modrą kapustą. Pod wpływem niemieckim rozpowszechniły się tu szparagi.
Najbardziej ceniona przez smakoszy jest kuchnia Warszawy i Łodzi – miast położonych w centralnej Polsce, które na pozór nie wyróżniają się niczym szczególnym. Warszawa, w której działała słynna Lucyna Ćwierczakiewiczowa, wytworzyła ciekawe połączenie kuchni wielkomiejskiej i arystokratycznej z robotniczą i ludową. Warszawa była w XIX wieku jedyną wielką metropolią w Polsce, tylko tu docierała więc „haute cuisine” i najnowsze pomysły i wynalazki światowej sławy kucharzy francuskich. Trzeba pamiętać, że polska kuchnia to nie tylko kuchnia chłopska, że przez wieki istniały w Polsce tradycje bogatej i wyrafinowanej sztuki kulinarnej. Równie dobrze znamy jednak Warszawę z dań robotniczych, barowych, przedmiejskich, takich jak flaczki po warszawsku, mazowieckie pyzy czy „meduza i lorneta”. Bogactwem oryginalnych potraw robotniczych cechuje się także kuchnia łódzka, pełna wpływów żydowskich, niemieckich i rosyjskich.
O istnieniu wyodrębnionych regionów kulinarnych nie można mówić jedynie w przypadku tzw. Ziem Odzyskanych, czyli terytoriów poniemieckich. Także we Wrocławiu i w Szczecinie istnieją jednak charakterystyczne regionalne specjały. Niekiedy są to potrawy przywiezione z Kresów, zwłaszcza ze Lwowa. Niekiedy są to niespotykane w danej polskiej kuchni dania nowe. Przykładem może być słynny pasztecik szczeciński, pieczony w głębokim tłuszczu – całkowicie odmienny od pasztecików pieczonych, z których słynie domowa polska kuchnia. Paszteciki szczecińskie pochodzą prawdopodobnie od rosyjskich pirożoków, a w Szczecinie pojawiły się jako skutek stacjonowania tam rosyjskiej armii. Równie ciekawymi nowymi daniami są potrawy greckie w Zgorzelcu i Policach, przywiezione tu w latach 50. przez imigrantów z Grecji.